Αν δεν τα βάζεις, συνήθως δεν κερδίζεις

Μία ακόμη χαμένη ευκαιρία για τον Άρη. Να αναρριχηθεί στη βαθμολογία, διορθώνοντας την βαθμολογική του θέση και ταυτόχρονα να μαζέψει τη διαφορά από τις ομάδες της κορυφής και φυσικά να ξεκινήσει την αντεπίθεσή του ως το φινάλε του πρώτου γύρου. Μία ακόμη χαμένη ευκαιρία να εδραιώσει κοινώς χαρακτήρα και αυτοπεποίθηση στα τέσσερα παιχνίδια που απέμεναν (τρία πλέον) μέχρι τη διακοπή του πρωταθλήματος, αποτινάσσοντας σε ένα βαθμό και την αυξημένη πίεση που υπάρχει στο γκρουπ, απότοκο της μέτριας ως σήμερα συγκομιδής.

Το ακόμη πιο απογοητευτικό είναι ότι η νίκη κόντρα στον ΟΦΗ, δεν ήρθε όχι γιατί υπήρχε έλλειμα προσπάθειας ή κακή αγωνιστική εικόνα όπως σε προηγούμενες ήττες. Ο χθεσινός Άρης ήταν σοβαρός, παραγωγικός, ορθολογικός στον τρόπο που έψαξε το γκολ και σε μεγάλο βαθμό αμυντικά συγκροτημένος όπως ήταν και οκτώ μέρες πριν στη Λεωφόρο.

Το καταδεικνύουν και οι πάνω από 30 τελικές και γεμίσματα εντός περιοχής. Αλλά και η ψυχραιμία που επέδειξε το γκρουπ μετά την ψυχρολουσία του γκολ του ΟΦΗ στο 49΄ από μία στιγμιαία αδράνεια. Με τόση πίεση που υπάρχει θα μπορούσε αυτό το γκολ να επιδράσει αρνητικά στην ψυχολογία των παικτών του.

Απεναντίας λειτούργησε ως σοκ που τους ξύπνησε εξαπολύοντας επιθέσεις κατά κύματα. Το απίθανο γκολ της γρήγορης ισοφάρισης από τον Γκρέι, που θα μείνει στα highlights της σεζόν σε συνδυασμό με τη βοήθεια της κερκίδας, που επέδειξε ωριμότητα, έδειχνε ότι η ανατροπή ήταν ζήτημα χρόνου. Το ματς έμοιαζε πολύ με αυτά κόντρα στον Ολυμπιακό ή τον Ιωνικό. Χρόνος υπήρχε και αφού- ευτυχώς- δεν πλήρωσε ακόμη ένα… πούλημα της μπάλας στη μεσαία γραμμή με ένα δεύτερο γκολ αμέσως μετά την ισοφάριση (στη φάση του οφσάιντ στο γκολ του Γκερέρο) υπήρχε η αίσθηση ότι ο Άρης θα έβρισκε το γκολ που θα του χάριζε τη νίκη.

Ο Γκρέι πήρε ψυχολογία από το γκολ και έφτιαχνε ευκαιρίες για τον εαυτό του και τους συμπαίκτες του θυμίζοντας τις καλοκαιρινές του εμφανίσεις, ο Μαντσίνι ανέβασε στροφές μετά από ένα μέτριο ημίχρονο, οι χαφ με μπροστάρη τον Ετέμπο έκοβαν κάθε επιθετική όρεξη του ΟΦΗ, τα πλάγια μπακ υποστήριξαν ορθά τα overlap αλλά η παροιμιώδης αναποτελεσματικότητα στην τελική πάσα και στην τελική προσπάθεια αποδείχθηκαν ανυπέρβλητα εμπόδια, ακυρώνοντας την προσπάθεια του συνόλου. Στο ποδόσφαιρο υπάρχει ο άγραφος νόμος που λέει ότι όλα τα γκολ μπαίνουν και όλα χάνονται.

Συγγνώμη αλλά αυτό που χάνει ο Καμάτσο στο 87΄ για να γίνει ήρωας, θέλει προσπάθεια για να χαθεί. Δείχνει πνευματική ανετοιμότητα και ο πορτογάλος από ήρωας κατάφερε να γίνει πάλι ο αποδιοπομπαίος τράγος με το… άχαστο της χρονιάς. Δεν ξέρω αλλά ίσως σε αυτή τη φάση να δίνεται η εξήγηση της μετριότητας του φετινού Άρη που και χθες έμεινε με την φτωχή συγκομιδή του ενός βαθμού και με την απορία πώς… κατάφερε να μην φύγει νικητής από αυτό το παιχνίδι. Αλήθεια πόσοι πιστεύετε ότι σε αντίστοιχη περίπτωση ο αντίπαλος δεν θα είχε τιμωρήσει τον Άρη;

Δυστυχώς όσο ο Άρης δεν κερδίζει ματς όπως αυτό με τον προβληματικό φέτος ΟΦΗ, όσο υποχρεώνεται να κυνηγάει το σκορ (ήταν το 5ο ματς που συμβαίνει) η γκρίνια και η μουρμούρα για την επάρκεια του φετινού ρόστερ και των επιλογών του προπονητή (γιατί δεν έβαλε νωρίτερα τον Ιτούρμπε αντί του Μαντσίνι για παράδειγμα) θα επιστρέφουν και θα υπερισχύουν της όποιας βελτίωσης επιτυγχάνεται από παιχνίδι σε παιχνίδι. Το ακόμη πιο άσχημο είναι ότι τέτοιες βραδιές, που έρχονται να προστεθούν σε αρκετές που προηγήθηκαν προκαλούν απογοήτευση στον κόσμο που βλέπει μια χρονιά που ξεκίνησε με τόσα όνειρα να εξελίσσεται στο μαρτύριο της σταγόνας, αναζητώντας απεγνωσμένα ένα σημάδι προοπτικής και ανάκαμψης. Μοναδική ελπίδα να αντιστραφεί το κλίμα και να επιστρέψει η χαμένη αισιοδοξία είναι εκτός της πίστης του προπονητή και των παικτών στη δουλειά που πρέπει να γίνει, να αρχίσουν να έρχονται νίκες που θα… χτίσουν αυτοπεποίθηση. Γιατί και με τον Παναθηναϊκό ο Άρης ήταν καλός, συμπαγής και σοβαρός αλλά έφυγε με άδεια χέρια από τη Λεωφόρο και χθες που ήταν συντριπτικά ανώτερος του αντιπάλου του, πέταξε άλλους δυο βαθμούς στην έδρα του.


ΥΓ. Από τον Καμάτσο ο αρειανός τι έχει να θυμάται από τη μέρα που ήρθε; Ένα υπέροχο γκολ στο φιλικό με τον Ολυμπιακό και τις δυο ανεπανάληπτες χαμένες ευκαιρίες χθες και στο φινάλε του αγώνα στο Τελ-Α Αβίβ. Στο ζύγι προσώρας κρίνεται μάλλον ελλιποβαρής ο πορτογάλος και σίγουρα δεν κάνει τη διαφορά. Και προφανώς έχουμε την απάντηση γιατί δεν έχει καταφέρει να… πιάσει σε υψηλό επίπεδο.

ΥΓ2. Ο Ματέο θα συμφωνήσω ότι ίσως δεν έπρεπε να βγει τόσο γρήγορα γιατί χθες ειδικά από ατυχία δεν χρίστηκε και σκόρερ. Πληρώνει όμως τα 1-2 σοβαρά λάθη που σταθερά κάνει μέσα στο ματς, αδικώντας τον εαυτό του και τις υπόλοιπες δουλειές που κάνει μέσα στο γήπεδο.

ΥΓ 3. Εξαιρετική η χθεσινή παρουσία του Μάνου Γκαρθία. Πιεστικός αλλά και δημιουργικός παράλληλα. Με ένα σημαντικό ψεγάδι όμως που κοστίζει στον Άρη. Δεν πατάει περιοχή και δεν απειλεί (ένα σουτ χθες όλο κι όλο). Δεν ξέρω αλλά έχω την αίσθηση ότι ο Πάρντιου πρέπει να βρει ένα τρόπο να βάζει παίκτες από τις πίσω ζώνες στην περιοχή, ειδικά σε τέτοια εντός έδρας ματς.